O GECE VE SONRASI…
Yerkürenin, hem kendini hem de bizi sarsışının üzerinden 2 yıl geçti.
Pazarı pazartesiye bağlayan gecenin en karanlık anında, saat 4:17 de sallamaya başlayan depremin öncesinde, her zamanki gibi işine gitmeye hazırlanan, sömestr tatili bitip okuluna kavuşmayı hayal eden milyonlarca insan, bambaşka bir güne uyanmak ya da hiç uyanamamak üzere yatmıştı güzel uykusuna; Tıpkı bizim gibi…
***
Tarihe, kara kalemle şerh düşülen 6 Şubat’ın üzerinden belki 2 yıl geçti lakin tazeliğini dün gibi koruduğunu bir kez daha söylesek abartmış olmayız.
***
Acılarıdır, insanı derinlere sürükleyip, iç dünyasında yeni bakış açılarına yelken açtıran. Ve yine acılarıdır, hayata bağlayan incecik urgan ipinin hissettirdikleri.
Darmadağın olmuş şehirler, baştan yapılan konutlar, iyileştirilmeye çalışılan insanlar…
‘En son nasılsa, öyle kalsın hafızamda’, deyip tekrarını görmek istemediğimiz ne varsa 2 yıl öncede kaldı maalesef.
Üşüyüşlerimiz, çaresiz bakışlarımız, sanki bir rüyanın hiç bitmeyişi gibi sızlanışlarımız. Dünyaları sahiplenirken bir anda hiç oluşumuz…
Yağan yağmurun altında başımızı sokacak bir yuvanın ya da derme çatma bir çadırın altına girmek için amansız arayışlarımız.
Neler yaşamışız be…
***
Yollara dökülen, yardıma Hızır gibi koşan alicenap insanımız ve tekerleğini delicesine çeviren yolların ağır abileri, tır şoförlerimiz…
Kimi panel ekranını kapattı hız limitini görmemek için kimi sanki aracını kendi kullanmıyor gibiydi!
Yollar hiç bu kadar yorgun değildi, yollar hiç bu kadar ağır bir yükün altında kalmamıştı sanki.
İnsanlık ağlıyor ve yığınların arasından; ‘Sesimi duyan var mı?’ sesleri çığlık olmuş yankılanıyordu.
-Sesimi duyan var mı? Ne olur yardım edin!
-Seni duyuyoruz ve biz buradayız, diyerek teselli vermeye gayret eden kardeşlerimiz.
Her çıkan can, umut oldu diğerlerine ulaşmak için. Her cansız bedense yağan yağmurla birlikte toprağa düştü gözyaşımızla, belli etmeden.
Ve insanlık ülkemiz için hayırda yarışa giriyordu…
Öyle ya, yaşananlar hiç normal değildi. Yüzbinlerce insan ulaşılmayı bekliyor dahası içmek için su istiyor hem de yağan bolca yağmurun arasında.
Asrın Felaketi'nde;
Toprak suya doydu,
Toprak şehide doydu,
Ve toprak kana doydu…
***
İnsanlar canıyla pençeleşirken talancıların varlığına ne demeli?
Kapıları açık binalardan içeri girmeye utanmayanların üstüne bir de enkaz altında gördüğü değerli ziynet eşyalarına göz koyacak kadar insanlıktan çıkmış adilere ne demeli?
Bir çıkış kapısı arayışında olup, kendisini başka diyara atmak gayretiyle aracına yakıt ararken, açgözlü karaborsacıların, yakıtı fahiş fiyatlara satmasına ne demeli?
Usulsüzce bina inşa eden ve hatta bazı binaların alt kolonlarını kesmek suretiyle kendisine satış reyonu hazırlayıp sonra hiçbir sorumluluğu kabul etmeyen paragözlere ne demeli?
Yardım tırlarını kendi evine akıtan, bunu da göz önünde yapan arsızlara ne demeli?
Depremzedelere bağışlanan hayırsever yardımlarını kendi şahsi ikballerine havale edenleri sana havale ediyoruz Allah’ım.
***
Şimdilerde herkes panik halinde…
Olası bir büyük depremin bazı büyükşehirlerimizi derinden sarsabileceği üzerine konuşuluyor TV programlarında. Ne de çok konuşuyoruz değil mi? Oysa vakit icraat vakti. Vakit aynı acıların bir daha yaşanmaması için gerekli ve yeterli önlemleri alma vakti. Vakit liyakat sahibi olmayan müteahhitlerle, üç kuruşa milletini beton yığınlarının arasında bırakan, yönetmeliği çiğneyip yolunu bulan, kendini satan insanımsılarla yolları ayırma vakti. Kısaca vakit, insan olabilme vakti.
***
Sevdiklerinizle bolca kaliteli zaman geçirin değerli dostlar. Neyin, ne zaman olacağını bilmeden yaşıyoruz ne de olsa…
Yüce Allah bizlere aynı acıları bir daha yaşatmasın.
Ölenlere rahmet, acılı ailelere ve sevenlerine sabırlar diliyorum.
